Forum Strona Główna -> TWÓRCZOŚĆ MOICH PRZYJACIÓŁ -> DARREN "BREWIARZ"    Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  DARREN "BREWIARZ" Wysłany: Wto 15:29, 27 Sty 2009 Jantar Administrator   Dołączył: 27 Sty 2009 Posty: 124 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/2 brewiarz (Panie dziękuję ci za horyzont) Najukochańszej Mamie - syn Panie dziękuję ci za horyzont tak prosty że zszyty tylko jedną linią A przecież stworzyłeś układ współrzędnych nie współrzędnej Jedną linią która wydaje się być bliższa niż życie Nawet to najbardziej banalne i proste do przeżycia To samo ze szklanką wody na parapecie obok doniczki w której kwiaty istnieją tylko dlatego że dba o nie jej kobieca dłoń z którą schowaną w swojej można uciec Uciec tak daleko żeby można było jeszcze wrócić Tutaj gdzie litery można po prostu pisać Stawiać krople atramentu jak kroki na drewnianym progu domu który rozrasta się ciałem i jeszcze brakuje mu miejsca Zupełnie jak słońce które palcem po drabinie horyzontu powoli wschodzi jasnym światłem Dziękuję ci że kiedy stawiam kroki to czuję chłód twojej ziemi I oddech tak beztroski że odczuwalny tylko jednym spojrzeniem Jednym dotykiem jej dłoni Bo całe życie rozkłada się orzechem dwiema połówkami światła po równoleżnikach życia jakie żyjemy To w którym słychać rozmowy biedronek z których litery po źdźble trawy płyną w górę W nieokiełznaną ciszę która milczy bardziej niż potrafi Bo gdziekolwiek ta cisza jest tam warto wracać I za tę ciszę która zapada - dziękuję brewiarz (Panie nie proszę Cię) Joannie - Sławek Panie nie proszę Cię o przyjaźń na linii ja - Ty Proszę o rąbek prawdy Wiedzę niezamkniętą z żadnej strony Otwartą na chwilę zdumienia Bo wiara pełna meandrów śladów stóp piasku to wiara szczera i moja I jeśli nauczysz mnie smakować deszcz zbierany w dłonie Nauczysz mowy jasnej prostej to będzie to mowa nasza i niczyja więcej Zatem bądź po prostu bądź chociażby nie wiedziały moje dłonie co czynią kiedy odkrywają świat Przecież jestem kroplą niczym więcej jak kroplą w stogu innych kropel Naucz mnie liczyć każdą sekundę tego że jestem Każdy obłok który nade mną płynie w Twoim niedokrytym ciele jak po mapie świata błądzi się palcem żeby znaleźć miejsce gdzie kubek wody ma smak gliny smak cynobru smak powrotu Panie tych kroków zawsze pewnych naucz mnie Żebym mógł iść zawile i długo z lampą podróżną knotem jak sznurkiem wiązać każdy mrok rozpostarty obok mnie Jeśli zechce wrócić będę znał drogę prostą jasną i zawsze we właściwym kierunku I za tę drogę jaką mnie prowadzisz pragnę Ci podziękować Bo nie znam innej brewiarz (Panie zwracam się do Ciebie) Panie zwracam się do Ciebie słowem budowanym troskliwie i niepewnie Całą banalną składnią Bo jest ona niczym magiczne zaklęcia artefakty które stworzyły kobietę i mężczyznę Powtarzam słowa które teraz stają się momentem bez początku i końca Fałdką wiatru w płatku maku Imieniem pięknym jak echo w słoju drzewa Stwarzam przez nieuwagę na równinie dłoni tęczę z najszlachetniejszych atomów Zwróć tedy Panie uwagę na skromność chwili w której stoję jak na pagórku oświetlonym przez powietrze z wszystkich stron Bo piękne są chwile po których nie przychodzi moment zwątpienia głucha cisza Zatem staram się nadal budować zdanie o wyraźnej barwie W głębi perspektywy szukam koloru porannego nieba I za każdy wskazany kierunek za każde drżenie wskazówki na blaszce busoli kornie pragnę podziękować nalotem chmur nad moje czoło One jak zmarszczki dodają pewności że szukam właściwie I jest to jedyna droga Krótka Wyboista Na wieki brewiarz (Panie z łuski moich losów) Panie z łusk moich losów Kanionu pomiędzy liniami papilarnymi stwórz oddech beztroski Pozornie niewiele znaczący Ale zawsze wierny i oddany białym kartkom powietrza Stwórz zachwyt nad gołębiem guzikiem Gwiazdą zawsze jasną i pojedynczą na rozpostartych plecach Oddaną w posiadanie oczom To znaczy skupiającą wokół siebie pewność rzeczy jak katoda i anoda I jeśli pozostawię teraz nie związaną kokardkę smutku grudkę uśmiechu na ustach niech będą to rzeczy nietrwałe Kruche Zmienne Trwałe jest to czego uczę się codziennie Trwalsze niż śmierć która tak niedaleko tak niedaleko Wystarczy niepozorny oddech i otwierają się drzwi katedry w której skradasz się powoli W trawie liter jest wieczny powrót do miejsca które nie zna granic Tam proszę zaprowadź mnie Panie Do miejsca bez szumu zgiełku hałasu codzienności Bo nadchodzi czas którego nie znam I wielki z naprzeciwka skrada się strach brewiarz (Panie każdy mój krok) Panie każdy mój krok jaki piszesz ruchem gwiazdy włosem poruszanym przez wiatr to krok pewniejszy niż poprzedni Przecież nie pokażesz mi jak mam świat rozumieć Jak pojąć ten skrawek nieba Nie pokażesz Bo krótkie są Panie twoje palce ale każdy ich ruch znaczy tak wiele tak wiele I każdy cień w którym stoisz w którym jesteś ukryty jest jakby na miarę prostego człowieka I jeśli jest przede mną czas zmian niech będą one pewne i przemyślane do końca Czyli tam dokąd będę szedł po drodze jaka jest jeszcze przede mną Bo czasem wydaje mi się że tak niewiele można A każde zdanie jest zbyt małe i słaby jest głos któym zwracam się do Ciebie Ale jest on Twoim dziełem za które pragnę podziękować Bo nie umiem mówić inaczej niż człowiek pokorny który z czasem traci z oczu to co staje się teraz Najważniejsze brewiarz (Panie naucz mnie) Panie naucz mnie brać głęboki oddech Stawiać pewnie kropkę nad i Naucz mnie codzienności otwartej do wnętrza oka za którą już tylko cokół żeber dach Moment podziękowań za drugiego człowieka za którym podążam Powoli Wiernie Naiwnie Niepewnie Te kroki obdarz pamięcią póki znam jeszcze drogę jaką pragniesz mnie prowadzić A jeśli zapomnę dokąd mam iść Zapomnę niechybnie Czy poszukiwania będą owocem Twoim Panie nie moim I jeśli wszystko przychodzi z trudem jest to przyczyna tego że jesteśmy ludźmi Ludźmi w których dojrzewają ziarna Potrzeba poszukiwań Prośba o czas którego nigdy za wiele I jeśli rodzi się we mnie nieusprawiedliwiony strach wątpliwości pokaż mi że wszystko za co dotychczas dziękowałem było prośbą skierowaną do mnie Cichą szczerością za którą pragnę zwracać jak do człowieka Bo nie umiem mówić inaczej niż swoją obecnością Kraków - Limanowa brewiarz (Panie) Sławkowi - imiennik Panie Błądzimy szybko i niezauważenie Nieustatkowanym krokiem i do tego pospiesznie zbiegamy nad ranem po konarach trącając śpiące liście Tyle jeszcze należy dokonać Otworzyć oczy Przetrzeć starannie granicę snu Skłonić się zostawionym śladom w tej sennej krainie Wrócić w ramy czterech stron Utrzymać w dłoni kubek kawy Naprawdę niewiele Pozwól zatem na chwilę zwątpienia w zastany porządek rzeczy W dojrzewanie ciał na pagórku o antropomorficznej nazwie Golgota W stukot kości pozwól nam czasem zwątpić Wzburzoną falą głosów modlimy się rzucając niezdarnie drachmę słów w obłoki Niech zstąpi na nasze głowy i języki jasne światło Zetrze powstałe zwątpienie w odwieczną próbę sił brewiarz ( Panie powinienem ...) Panie powinieniem poczuć specyficzny rodzaj nadziei o przyszłości jaką dla mnie rozpisałeś Iż jest to jedyna z tych nadziei gdzie niepowtarzalność jest tylko w swoim rodzaju liczbie i Osobie dlatego jeśli wysyłasz mnie na kolejną wędrówkę zaopatrz mnie w tobołek wypchany chlebem czasem i zapałkami możliwości które oświetlą nowe ścieżki O nic więcej nie proszę Panie jak o tobołek spokoju i drogi mniej grząskie w swej rozciągłości A przecież jeden Ty znasz odległości jakie zbliżają i jakie oddalają Zatem naucz mnie tej jedynej z której nieopacznie zbłądziłem Panie zapamiętasz ? brewiarz ( Wieczorem) Panie w tej chwili w której stoisz nade mną milczący wiedz jestem jak żuczek chmury które podnosi swoje łapki i powoli odchodzi w korytarz powietrza popychany nieznacznie do przodu przez niewidzialny Twój palec Nie mów że nagle będziesz cichy i pokorny swej naturze niewidzialnego zjawiska w który staram się uwierzyć po prostu bez literatury i tych kilku obrazów gdzie jesteś ukryty pod grubą warstwą farby Nie wierzę w to kim próbujesz się stać lecz w to kim jesteś teraz próbując stać obok ... brewiarz (Pytania) Brewiarz. Pytania ad memoriam J.H. Panie dlaczego nie zobaczy już swojego małego palca u lewej nogi ani równie nigdy nie będzie go bolała głowa o sprawy małe albo te duże które zawsze misternie splecione zaprzątają nam codzienność dlaczego jego ostanie odejście ma zapach rumianku szałwi i szczawiu zrywanego nocą pod jasną strażą gwiazd i jak mocno ból obosieczny wniknie w nasze małe serca skupionych u wezgłowia szpitalnego łóżka Na jego małe ważkie pytania racz Panie odpowiedzieć którejś nocy kiedy będzie zasypiał snem sprawiedliwych Twój niżej podpisany sługa uniżony zadaje te pytania trzymając w dłoni wiosło pióra i koniec jego maczam w kałuży atramentu wybacz mi natrętność skryby i dokładność kronikarza wieczności który skrupulatnie stara się zapisać wieczność oddaną mu na władanie 28.12.2006 brewiarz ( Pytania o drobiazgi) Brewiarz. Pytania o drobiazgi Panie dlaczego obarczony pytaniem o brak wierszy pisanych szczególnie dla niego pisze je dopiero teraz kiedy odszedł za swój cień i tylko on jeszcze pozostał a pięć jego palców węszy teraz zapach ziemi swoimi różowymi koniuszkami pozostaw mi proszę moc przywoływania wspomnień jak najdłużej niech będę zdolny pamiętać lekkość oddechu ciężar słowa ciężar obowiązku noszenia miłości w pudełku serca naczynia krwionośne które pękały ostatnio zbyt często serce do którego przytulałem się zawsze a które biło ostatnio coraz rzadziej aż ucichło na zawsze wygnanie do obcej krainy której nazwa funkcjonowała w naszym barbarzyńskim języku jako kąt kiedy stłukłem jego ulubioną filiżankę ze znakiem zodiaku pozwól to wszystko zapamiętać albowiem chcę pamiętać nawet zbyt wielkie okulary bylebym mógł zobaczyć go kiedy je założę mając tyle lat co On pamięci Taty 28.12.2006 Brewiarz. moje małe drobiazgi Karolinie Panie przyszedłem Ci dziś szczególnie podziękować - za Jej palce które skwapliwie zbierały szum moich włosów w zakamarki zmarszczek dlatego teraz nosi na nich piętno mnie odciśnięte na zawsze - za twarz w której zmieściłeś cały uśmiech wszechświata i teraz co dzień nocą staję się dla mnie gwiazdozbiorem o nieznanej nazwie to znaczy tej jaka nie mieści się w głowach astrologów bowiem nie potrafią wypowiedzieć zachwytu nad Twoim dziełem - za oczy Jej też pragnę podziękować bo w nich jedynie odnajduje prawdziwy obraz siebie nie wiem nie pytaj mnie dlaczego jest tak jak jest czasem wyciągam swoją szyję nieznacznie do przodu patrzę jak wraca po schodach cała w girlandach powrotów i przez ten moment jestem na cal od szczęścia 21.12.2006; w autobusie Kraków - Limanowa Post został pochwalony 0 razy

DARREN "BREWIARZ"

Forum Strona Główna -> TWÓRCZOŚĆ MOICH PRZYJACIÓŁ
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)   Strona 1 z 1
Wszystkie Posty1 Dzień7 Dni2 Tygodnie1 Miesiąc3 Miesiące6 Miesięcy1 Rok Najpierw StarszeNajpierw Nowsze  Wybierz forum ----------------REJESTRACJAINFORMACJE ----------------MÓJ ŚWIATPILLOWS, CUSHINGS & LITTLE PILLOWSBAGS, HANDBAGS, SHOULDER BAGSPURSESBAZAARBIŻUTERIA, OZDOBY ----------------LALKI, MASKOTKI, PACYNKI ----------------HAFT i KORONKI ----------------HYDE PARK ----------------VICTORIAN TIMES VINTAGE ----------------MOJE WIERSZETWÓRCZOŚĆ MOICH PRZYJACIÓŁ ---------------- ----------------STAT4U

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001-2003 phpBB Group
Theme created by Vjacheslav Trushkin

Regulamin

Na skróty:BAZAARMOJE WIERSZEBAGS, HANDBAGS, SHOULDER BAGSPURSESHAFT i KORONKIVINTAGEPILLOWS, CUSHINGS & LITTLE PILLOWSTWÓRCZOŚĆ MOICH PRZYJACIÓŁLALKI, MASKOTKI, PACYNKIINFORMACJEVICTORIAN TIMES REJESTRACJAMÓJ ŚWIATHYDE PARKSTAT4UBIŻUTERIA, OZDOBY