ELŻBIETA -

Jantar · Administrator

ELŻBIETA

ŚWIĄTEK ...

na rozstaju dróg pod wierzbą
siedzi smutny zamyślony
czy to koniec lata przyszedł
i zostawił sójki wrony

tam w ścierżysku błyszczą skiby
na następny chleb czekają
a w łęcinach polne myszy
dzikie harce wyprawiają

tuż za miedzą drzewa w sadzie
objuczone owocami
mamią smakiem i kolorem
delikatnym jak aksamit

dym z komina prosi w gości
wabiąc w progu zapachami
prostym jadłem jak co jesień
plendze szandar ze skwarkami

pod okapem sznury jabłek
gruszek śliwek schną na słońcu
przeplatają się z grzybami
by w komorze spocząć w korcu

od jeziora słychać klangor
niesie z sobą rzewny smutek
już odchodzi spiesznie lato
a z nim trele ptasich nutek

na rozstaju dróg pod wierzbą
zamyślony świątek marzy
mierząc czas kolejną rysą
na lipowej szarej twarzy

Elżbieta (Elicis)

<

Jantar · Administrator

Starowinki

wśród wiekowych rosłych sosen
na polanie w głębi borów
przycupnęły dzisiaj obie
pochylone - nie z wyboru

pobielana niska chata
na przycieśni mocno stoi
choć nadgryzły wieki lata
wichrów burz już się nie boi

gdzieś za węgłem kur gdakanie
a w zapolu chrumka prosię
kalenicę stroją wróble
do zabawy sójki prosząc

na lukarni grucha gołąb
grochu prosi pusząc gardziel
koty słomę drą na morgi
gonią w berka drapiąc strzechę

kusi z dala przyzba słońcem
ciepłym mlekiem i przylepką
do rozmowy zaproszeniem
starą gwarą borowiacką

spracowane dobre ręce
skubią nitki na podołku
niecierpliwe tak od zawsze
nienawykłe do spoczynku

w bruzdach czasu uśmiech szczery
duma w oczach z lat minionych
wiara w ludzi swoje dzieci
i marzenia już spełnione

obie ciepło ogacone
jedna w chustę druga słomą
w swej starości dumne kruche
z wolą życia niebywałą

przycupnęły starowinki
pochylone - nie z wyboru
solą ziemi są obydwie
strzegą wspomnień i honoru

Elżbieta (Elicis)